Costa Rica dag 12: We slaan een modderfiguur in Rincon de la Vieja

De Franstalige familie waar wij bij overnachtten bleek op vakantie. We vonden het al vreemd ze niet te hebben gezien. In het huis was een Costa Ricaanse familie aanwezig die ons ontbijt verzorgde en de kamer schoonmaakte. We moesten bij hen nog de openstaande rekening betalen. Dat had nog wat voeten in de aarde aangezien zij geen woord Engels konden en wij un pocito, pocito Spaans maar dat mag eigenlijk echt geen naam hebben. Max had bij het inpakken van de auto in de poep gestaan van de hond van de hoteleigenaren. De sporen lagen door het hele complex. Gelukkig wisten wij dat een hond in het Spaans een ‘perro’ is. We konden daarom de hosts met handen en voeten duidelijk maken dat er op de vloer ‘caca de perro’ lag. Zij verontschuldigde zich, maar wij konden niet duidelijk maken dat wij ons schaamden omdat er overal op de veranda stippen met hondenpoep lagen.

Koffers in de auto en op naar Rincon de la Vieja. Dit is een actieve vulkaan met een heel vulkanisch gebied er omheen. De rit duurde dik anderhalf uur en onderweg hadden we een tussenstop bij de Walmart van Liberia. Nee, niet in Afrika, maar in de tweede stad van Costa Rica. 

We proberen ons altijd zo goed mogelijk voor te bereiden op elke reis. Over Rincon de la Vieja hadden we echter nog niet zoveel gelezen. Toen ik in de auto de reiswebsites opzocht, bleek dat er veel te doen is en slechts één overnachting aan de krappe kant leek. Zeker omdat we niet al te vroeg vertrokken waren. We kwamen aan bij het hotel wat bovendien een enorm soort van resort bleek te zijn.

Tijdens de incheck kregen we een enorme hoeveelheid informatie en dachten dan ook veel te weinig tijd voor alles te hebben. We besloten daarom om te beginnen met de meestgelopen trail in het nationale park (Sendero Las Pailas). Toen we bij de ingang van het park stonden, bleek dat die trail ook de enige trail was die we mochten lopen. De rest was afgesloten. De tijdrovende trail naar de waterval, de hotspot van het park, was dus geen optie. Zo viel al snel weer mee met de beschikbare tijd die we hadden.

De Senderos Las Pailas-trail bracht ons langs verschillende borrelende modderpoelen, uiteraard voorzien van de kenmerkende rotte-eierenlucht.

Onderweg verzwikte ik nog even mijn enkel, waardoor ik met beide knieën op het grindpad belandde. Een mooie schaafwond was het vervolg. Doordat we nog wel wat kilometers te lopen hadden, valt de stijfheid gelukkig wel mee. De trail was leuk om te lopen. We zagen verschillende hagedissen voorbij rennen en ook een gigantische kikker. Helaas konden we geen luiaards of aapjes spotten.

Na het nationale park, gingen we naar de hot springs. Omdat ons hotel eigenaar is van de hotsprings, konden we hier gratis gebruik van maken. De baden waren 36 tot 40 graden. Nou ben ik wel gewend om af en toe een heet bad te nemen, maar Max moest toch af en toe op zijn tanden bijten. Bij de baden kreeg je ook nog een vulkanisch modder aangeboden waarmee je je hele lichaam kon insmeren. Dit scheen heel goed te zijn voor je huid. Je moest het 10 minuten laten inwerken en daarna kon je kiezen voor een douche of je afspoelen in de rivier.

Wij kozen voor de rivier en die was behoorlijk fris te noemen. Zeker in vergelijking met de thermale baden. Onze huid was na de modderpakking inderdaad zijdezacht en ook de vele muggenbulten die we inmiddels bij elkaar hebben gespaard, waren erg rustig. Met de trail in het park en de hot springs, hadden we onze dag toch goed gevuld. We sloten af met een heerlijk diner in het restaurant van ons hotel.

Het is overigens in alle parken en hotels erg rustig vanwege het regenseizoen. Alleen Manuel Antonio was een stukje drukker, maar dat park schijnt in het hoogseizoen van Costs Rica (december-maart) de drukte niet meer aan te kunnen. Maar ondanks het regenseizoen hebben we in onze eerste helft van de vakantie nog maar weinig regen gehad.

[Google_Maps_WD id=”37″]