Costa Rica dag 10: Verlaten strand

Gisteravond liep ik naar de badkamer om mijn tanden te gaan poetsen. En toen zag ik, oh gruwel, een schorpioen naast mijn toilettas. Ik ging de badkamer snel weer uit en riep Max. Heldhaftig pakte hij een toiletpapiertje en greep ‘m bij zijn lurven en zijn kladden. We zagen het gootsteenputje als enige oplossing. Normaal gesproken hou ik er niet van om beestjes af te maken, maar een giftige schorpioen in de hotelkamer… daar zet ik me niet even overheen. Toen ik vervolgens in bed ging liggen checkte ik nog even of er niet toevallig nog een tussen de lakens zat verscholen. Toen dat niet het geval bleek durfde ik voorzichtig te gaan slapen. 

De volgende morgen stond er een ontbijtje voor ons klaar op de veranda. We zochten ondertussen uit welk strand in de buurt nog een bezoekje van ons verdiende. We kozen voor een verlaten strand dat in de baai naast het strand ligt dat we gisteren bezochten. Hemelsbreed een klein stukje van ons hotel vandaan maar Google Maps zei dat we er toch een half uur over zouden doen. En dat klopt. De weg zat vol diepe plassen en dikke keien. We hebben onze 4×4 even flink op de proef gesteld. 

Eenmaal op de plaats van bestemming wees een man ons aan waar we moesten parkeren. Of we wel even wilden betalen. De man kon alleen maar Spaans en had geen tanden meer in zijn mond waardoor zelfs het Spaans nog onverstaanbaarder werd. Toen Max zei dat hij het maar even moest opschrijven schreef hij drie dollar op. Dit was zo’n moment waarop we wisten dat we genaaid werden. Die man had niets officieels aan en geen enkel bewijs dat hij het recht had om ons geld te vragen. We konden natuurlijk doen of dat we er niks van begrepen en gewoon weg lopen maar dan zat er een kans in dat hij misschien een kras in onze auto zou maken. Dus we besloten de man blij te maken met de drie dollar. Hij heeft weer een avondmaaltje en wij een parkeerplek. Niet veel later was de man nergens meer te bekennen. 

Het strand was prachtig. Bij tijd en wijlen waren we er echt helemaal alleen. Af en toe kwam er een groepje Amerikanen, die in het nabijgelegen luxe Westin-hotel verblijven langs op quads. De zee bracht wat verkoeling maar ondanks dat was het erg warm. Naar een aantal uur hielden we het voor gezien. Onze ruggen begonnen al lichtjes wat rood te worden. Het gaat hier heel hard zo rond de evenaar.

De avond bracht regen en onweer. We trotseerden de regen om te eten bij dezelfde Soda als waar we gisteren geweest waren. Daarna genoten we met een wijntje en een biertje op de veranda. Pura Vida!

[Google_Maps_WD id=”36″]