Na Shenandoah National Park vervolgden we onze roadtrip over de Blue Ridge Parkway. Dit is een weg die door de National Park Service is aangelegd. Deze dient puur als scenic route, want snelwegen brengen je veel sneller van A naar B. De Blue Ridge Parkway gaat van Virginia naar North Carolina en leidt je door de Blue Ridge Mountains. De weg is in totaal maar liefst 755 kilometer lang.
Al na een paar kilometer parkeerden we bij het begin van een trail die ons naar de Humpback Rock zou brengen. Max had daar het een en ander over uitgezocht en wilde de trail graag lopen. Omdat mijn kuiten de dag er voor al flink aan het werk waren gezet, vroeg ik aan hem of de trail zwaar zou zijn. Mwoah zei hij, je zal vast wel een stukje moeten klimmen maar ik denk wel dat het de moeite waard is. Het is een van de hoogtepunten van dit stuk van de route. En dus liepen we niet veel later samen gestaag omhoog.
Er hing een flinke mistlaag door de bossen die de sfeer erg mysterieus maakte. Ook was ons gewezen op de aanwezigheid van beren. Mochten we er één tegen komen, moeten we ons groot maken en met lage stem zeggen “GO AWAY BEAR!” Al denk ik dat het voor een beer natuurlijk niets uitmaakt in welke taal je iets zegt. Als je met een bulderende stem zegt “TIEN POND KAAS BEER!” zal hij vast ook vertrekken. Als een Amerikaanse Zwarte Beer je toch aanvalt, heeft hij honger en zal je terug moeten vechten. De beren lieten zich echter niet zien. Wat ik stiekem ook wel een beetje jammer vind, want ik zou er graag een in de verte op de foto willen zetten.
Hoe hoger we klommen, hoe pittiger de hike werd. Eerst was het nog een net aangelegd pad met boomstammetjes als traptreden, maar later waren het alleen nog glibberige rotsen. Mijn Nike’s hebben zeer weinig profiel, dus ik heb me regelmatig ergens aan moeten vastgrijpen. De hike bleek een stuk langer dan ik had verwacht omdat je alleen maar aan het klimmen bent. Eenmaal aangekomen bij het eind, wachtte een laatste uitdaging. Het beklimmen van een grote rots. De Humpback Rock. Ik heb last van hoogtevrees dus dit was nog best een beproeving. Maar het uitzicht was fenomenaal. De bomen in allerlei kleuren lagen als een lappendeken onder ons. We gingen er even zitten en maakte mooie foto’s.
Terwijl we de afdaling inzetten, zei ik tegen Max dat ik het wel echt een zware hike vond. En dat ik het wel gek vond dat de trail niet als zwaar was aangegeven. Toen kwam de aap uit de mouw! Max was bang dat ik Sjaak Afhaak zou zijn, als hij van te voren gezegd had dat de trail als “strenuous” werd aangegeven. De boef! Al moet ik hem wel een beetje gelijk geven. Na de klim van de dag ervoor zou ik het best wel eens afgeslagen kunnen hebben. Toch ben ik erg blij dat ik het heb gedaan. Sterke benen en mooie herinneringen zijn een fantastische beloning.
We vervolgden onze route en de herfstkleuren zijn echt zo mooi nu. Heel fel rood, geel, oranje, bruin en af en toe nog wat groen. Het verveelt geen seconde. Aan het eind van de dag reden we nog even een stukje van de Parkway af om de ‘Natural Bridge’ te bekijken. Een natuurlijke brug over een diepe kalkstenen kloof die in de jaren is gevormd door de onderliggende rivier. Erg mooi om te zien. Met de auto reden we er later nog overheen maar daar zie je eigenlijk niets van.
We sloten de avond af met een heerlijk hamburger bij Denny’s. Die verbrande calorieën zijn dus gelijk weer aangevuld. Bummer!
[Google_Maps_WD id=”47″]
Goed gedaan Moniek en Max……great experience.
Knap van jullir! Die kleuren doen aan een rotte broccoli denken, vond ik toen ik 10 jr geleden in Maine was.
Wat een mooi deel van Amerika is dit zeg, vooral met die prachtige herfstkleuren. Mooi dat het Max, in samenwerking met de firma List en Bedrog, is gelukt je mee te krijgen! 😉 Ik denk dat hij die nog wel terugkrijgt 😂