Vannacht sliepen we heerlijk met echte junglegeluiden op de achtergrond. We maakten een ontbijtje en een lunchpakketje en reden richting het strand. Althans dat dachten we. Een grote berg vulkanisch gesteente en rotsen waar de zee heel woest tegenaan sloeg. Geen fijn plekje voor ons dus. Tien minuten verder was het een stuk leuker. Wederom geen strand maar wel een geothermaal bad. Het bad stond in verbinding met de zee. En werd opgewarmd door de warmte van de vulkaan. Heerlijk warm water om lekker in te zwemmen. Op de brede rand van het bad (wat voor het gemak was aangelegd en waar trapjes vanaf gemaakt waren) hebben we een tijdje liggen zonnen.
Toen we een stenen reet (surry!) hadden gekregen reden we door naar de Tide Pools. Deze zijn door vulkaanrotsen in de zee gevormd. Je kon er leuk snorkelen. Maar het was een hele klim om op je blote pootjes heelhuids in het water terecht te komen. Maar deze jonge blaadjes is dat natuurlijk wel gelukt. Omdat dit ook geen plek was om even relaxed te zitten, die rotsen prikken behoorlijk in je vel als je zit, reden we al vrij snel terug naar onze bungalow. We moesten toch een beetje op tijd terug zijn want aan het eind van de middag wilden we naar de Mauna Kea rijden. Dit is een uitgestorven vulkaan waar je bij helder weer de zonsondergang mooi kunt zien en sterren kunt kijken in de avond. Er is ook een weg naar de top maar deze onverhard en je mag er dus niet met je rentalcar rijden. Wel kun je tot het visitorcenter komen op een goed geasfalteerde weg. Volledig gehuld in een dikke laag mist reden we over de Saddleroad naar boven. Die zo heet omdat hij tussen de Mauna Kea en de Mauna Loa (de actieve vulkaan) in ligt. In een zadelvormig gebied dus. De mist en regen belemmerde het zicht enorm maar we besloten toch door te zetten.
Hawaii is zo veranderlijk wat het weer betreft. De zonsondergang konden we op onze gebruinde buikjes schrijven. Maar volgens de medewerkers van het visitorcenter zakt de bewolking vaak naar een lager punt waardoor het visitorcenter boven de wolken komt te liggen. En inderdaad ons geduld werd beloond. Na een uurtje blauwbekken in temperaturen net boven het vriespunt en een grote beker hot chocolate werd de lucht steeds helderder. De telescopen werden neergezet en het stargazingprogramma kon beginnen. De hemel was ineens helemaal schoongetrokken en we hadden fantastisch uitzicht op het heelal. We kregen veel informatie over de sterren en konden door de telescopen naar verschillende planeten kijken. We konden banen op Jupiter en de ringen rond Saturnus zien. En ook zagen we veel vallende sterren. De grootste telescopen van de wereld staan overigens op de top van de Mauna Kea. Dit omdat deze berg het beste uitzicht geeft op de sterren. Erg gaaf om eens mee te maken. Ook al konden wij de top niet bereiken. Toen we naar huis wilden rijden stonden er twee jonge liftende Chinezen op de parkeerplaats die heel graag naar Hilo wilden. We dachten: doe eens gek, en namen ze mee. Het waren hele aardige mensen en het was leuk om wat ervaringen uit te wisselen. Ze moesten vannacht vliegen vanaf de luchthaven van Hilo dus reden we een stukje om en brachten ze er naar toe. Ik zou zelf niet snel durven liften maar voor hen was het een uitkomst.
[Google_Maps_WD id=44 map=19]
