Costa Rica dag 4: Een paar nachtjes luxe

Vanmorgen vroeg vertrok de boot vanuit Drake naar Sierpe, het plaatsje waar we onze auto twee dagen geleden hebben achtergelaten. Toen we op het strand op de boot wachtten, raakten we in gesprek met twee Duitse meisjes die gisteren in ons groepje zaten tijdens de tour in Corcovado.

Tijdens het gesprek vroegen ze wat onze verdere plannen waren. Toen we ze vertelden dat we naar Manuel Antonio gingen, bleek dat dit ook hun plan was. Ze waren benieuwd hoe je daar kon komen. Ik vroeg of ze een auto hadden, maar ze deden alles met de bus. Wij besloten ze toen een lift aan te bieden. Dat aanbod namen ze graag aan.

Na een spectaculaire bootreis waarbij we weer over de flinke golven van de zee klapten, kwamen we terug aan bij de auto. Het was even puzzelen om alle bagage in de ietwat kleine achterbak te stoppen, maar toen alles binnenboord was, vertrokken we naar Manuel Antonio. Onderweg kletsten gezellig en kwam toevallig ter sprake dat we allemaal graag een luiaard wilden zien.

Tijdens de rit viel het Max op dat een groepje mensen op de vluchtstrook met camera’s op een boom gericht stonden. Daar moest dan wel een bijzonder beest in zitten. We reden er langs en ik zag een luiaard aan een tak hangen. Joelend zetten we de auto langs de kant en fotografeerden en filmden er op los. Vinkje op onze Costa Ricaanse bucketlist!

We dropten de meisjes af bij hun hostel en reden reden door naar ons hotel, waar we onderweg al langs bleken te zijn gereden. Bij de ingang werden we opgewacht door Vernita, een van de eigenaren van Tico Tico Villas. Jullie zijn vast het stel van de koffer, riep deze dame. Blij dat zij dit gelijk zei. Er viel een last van mijn schouders. Ik heb mijn spulletjes terug. Hoef ik eindelijk niet meer door de jungle te lopen in een rokje. Omdat de koffer op mijn naam staat en de boeking op die van Max, had zij geen idee van wie de koffer precies was. Dus zei ze met een grote glimlach dat ze mij gefacebookstalked had. Zo kwam ze er achter dat ik met Max getrouwd ben en de koffer bij mij hoort.

De appartement is werkelijk schitterend. Nieuw, schoon en van alle gemakken voorzien. Er staat zelfs een grote koelkast in. En een volledig uitgeruste keuken. Na onze spullen te hebben herschikt, vertrokken we naar het strand. De public beach nabij het nationaal park Manuel Antonio. Hiervoor pakten we de bus, want parkeren is een drama dankzij het naastgelegen nationale park. Volgens Vernita wordt je een poot uitgedraaid bij de aanwezige parkeerplaatsen. Ook vertelde ze ons geen waardevolle spullen mee te nemen omdat er op het strand vaak dingen worden gestolen.

Een geleende watertas van broer en schoonzus bood uitkomst. Deze namen we mee de zee in tijdens het zwemmen. Zo blijven onze spullen droog en worden ze niet gejat. En inderdaad waren er veel ongure types op het strand.

Na een paar uurtjes betrok het en besloten we terug te gaan om nog wat boodschapjes te halen. Bij terugkomst zagen we vlak voor ons appartement ik weet niet hoeveel doodshoofdaapjes door grote mangoboom heen struinen. Door hun gezwiep langs de takken, vielen de rijpe mango’s uit de boom. Vernita had al gezegd dat deze erg lekker zijn en we ze zeker konden proeven. Na ze schoongemaakt te hebben, bleken het inderdaad heerlijke zoete mango’s te zijn.

Omdat we een keukentje hebben, besloten we vanavond zelf hamburguesas con queso te bakken. En voor het ontbijt morgen, hebben we eieren gehaald. Dat wordt wederom een vroeg ontbijtje, want we willen al om zeven uur in het nationale park zijn.

[Google_Maps_WD id=59 map=30]