Voordat we naar Hawaii gingen hadden we kaartjes besteld voor een Luau. Dit betekent feest in het Hawaiiaans en is een traditionele avond met muziek, dans en eten. We hadden gekozen voor de Royal Kona Luau die vandaag plaatsvond. Maar eerst nog een paar uurtjes strand. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Op internet hadden we een op het oog mooi strand uitgekozen. Toen we aankwamen bleek dit een National Historic Park te zijn met de naam Koloko-Honokohau. Dat beloofde heel wat. Na het wandelingetje erheen, waren we toch ietwat teleurgesteld. Het stonk er naar vis en je kon er niet gemakkelijk de zee in vanwege alle keien. Bovenal was het strand te schelperig om op te liggen. We zijn daarom maar direct weer vertrokken en kwamen na wat omwegen terecht bij een beach park niet al te ver van onze AirBnB. Het was verreweg het minst mooie strand van onze vakantie, maar je kon er heel goed snorkelen. We hebben prachtige vissen, roggen en zeeschildpadden gezien. En er was ook wat koraal te vinden.
Toen we terug kwamen in onze BnB doken we nog even de hot-tob in voor we ons klaarmaakten voor de Luau. Toen we even later aankwamen bij het Royal Kona Resort en in de rij aansloten, leek het heel slecht weer te worden. Het begon wat te spetteren. Gelukkig was dit maar van korte duur en hebben we het de hele Luau droog gehouden. Een Hawaiiaans feest vindt namelijk gewoon in de buitenlucht plaats. De Luau was een hele leuke ervaring. Naast de Hawaiiaanse muziek, werden er dansen van verschillende Polynesische volken vertoond. Ook een soort Haka-achtige dans (je weet wel, van de rugbyers uit Nieuw-Zeeland) van de Maori kwam voorbij.
Het eten was heel erg lekker en bestond uit echte Hawaiiaanse gerechten. We aten onder andere van een varken dat op traditionele wijze acht uur lang is klaargemaakt in een earth oven. Ook de Mai Tais gingen er goed in. Er stond dat je er twee per persoon mocht, maar in werkelijkheid werd daar niet op gelet . Aan onze tafel zat een stel uit Phoenix, Arizona en een familie uit San Diego, California. Natuurlijk hadden we daar gelijk weer leuke gesprekjes mee. Je hoeft in Amerika echt niet te vrezen voor een awkward silence. Zelfs in de rij voor het buffet knopen ze nog een praatje met je aan. De man uit Phoenix heeft twee keer kort in Leiden gewerkt en praat nog steeds vol verwondering over onze fietsen. Hoe een moeder met een baby voor en een kind achter en twee meefietsende koters rustig en vrolijk naar school fietst. Of dat ze bij treinstations dubbellaagse fietsenrekken hebben. Hij was overigens helemaal gek van Holland. De vader uit San Diego vroeg voor de grap of we nog steeds op wooden shoes lopen. Dat er boeren zijn die dat ook vandaag de dag nog doen, vond hij verbazingwekkend.
Na afloop van het feest mochten we nog even op de foto met de dansers en danseressen. We waren net op tijd bij de auto, want ineens kregen we een tropisch regenbuitje over ons heen. Een wolkbreuk dus. Die was ons tijdens de Luau gelukkig bespaard gebleven.
[Google_Maps_WD id=49 map=24]
