Na een dag in het Atlasgebergte, brengt de tweede dag van de woestijnexcursie vanuit Marrakesh je naar de prachtig gekleurde zandduinen van Erg Chebbi. Waar je de nacht kunt doorbrengen in een tent en het leven als een nomade in de Sahara ervaart.
Na een ietwat koude nacht in het Atlasgebergte ging om kwart over vijf de wekker. Iemand uit onze groep had begrepen dat het ontbijt om zes uur zou beginnen, om onze tocht richting de Sahara vroeg te kunnen starten. Maar toen we om die tijd fris en fruitig beneden stonden, was alles nog donker in het hotel. Een medewerker zei ons dat het ontbijt een half uur later begon. Eenmaal de pannenkoekjes, brood met jam en jus d’ orange naar binnen gewerkt, wachtten we met z’n allen op de chauffeur. Die bleek met bus en al ergens heen te zijn. Had ik al verteld dat de informatie tijdens deze excursie nihil was? Bij deze. Alle andere busjes, die ongeveer dezelfde excursie deden, waren inmiddels vertrokken en wij stonden met onze koffers te wachten op ons busje. Een uur later kwam de over-relaxte chauffeur aangereden. “Jalla, jalla, sahbi” zei Max tegen hem. Wat zoveel betekend als: “Gaan, gaan, vriend”. De chauffeur lachte en we reden weg. We moesten opschieten want het was nog een enorm stuk rijden naar de woestijn en we moesten voor zonsondergang op de kamelen zitten.
Twee korte fotostops verder stopte de chauffeur in een bergdorpje langs de weg. Een Berber stapte in de bus en begon in Berber-Engels zijn verhaal. Na in elke aanwezige taal wat woorden tegen iedereen te zeggen, legde hij uit wat we gingen doen. We zouden een tour krijgen door een botanische tuin en een Berberdorpje. Om daarna, aan de andere kant van het dorp weer opgehaald te worden door onze buschauffeur. We liepen mee met de super-vrolijke man. Hij maakte voortdurend grappen in meerdere talen. In de tuin legde hij uit dat de natuur erg belangrijk is voor de Berbers. Vroeger was de natuur hun geloofsovertuiging maar later zijn zij bekeerd door de Arabieren tot de Islam. Hij zij dat hij niemand veroordeelde, welk ras, cultuur of geloof je ook hebt, maar dat het belangrijk was dat je een goed hart hebt. Ook begon hij een heel verhaal over materialisme en kapitalisme en vervolgens ging zijn smartphone af. Iedereen lachte. Tot zover zijn praatje over materialisme. Daarna vertelde hij over de planten en dat wat er groeide zo belangrijk was. Geen Coca-Cola maar biologische groenten waren belangrijk. Coca-Cola was voor Obama zei hij. Vervolgens nam hij ons mee naar een huisje van een Berber-familie. We deden onze schoenen uit en kregen thee in een kamer vol met kleurrijke tapijten. In een hoekje van de kamer zat een vrouw handmatig wol te spinnen met een spintol. We kregen een demonstratie over de handgemaakte tapijten. We konden de tapijten na afloop natuurlijk ook kopen maar ze waren gelukkig totaal niet opdringerig. Wanneer je geen ruimte in je koffer had, konden ze ze zelfs met DHL naar je toezenden. Wij besloten geen tapijt te kopen. Ze waren echt schitterend maar in ons huis past het niet echt.
Na deze demonstratie werden we opgehaald door de buschauffeur en reden we naar een restaurant voor de lunch. Inmiddels was duidelijk dat de prijzen van de lunch in de restaurantjes die wij tijdens de tour bezochten, een stuk hoger lagen dan de prijzen in de rest van Marokko. We bestelden een tagine en de Bio-Berber nam in een hoekje een maaltijd met, jawel, een flesje Coca-Cola. Het eten werd verre van gelijktijdig opgediend, waardoor sommigen hun hete taginemaaltijd snel moesten wegwerken. Veel te laat reden we weg van het restaurant. Iedereen voelde aan dat we de zonsondergang op de kameel waarschijnlijk zouden missen. En inderdaad de zon zakte gestaag terwijl wij richting de zandduinen reden. Eenmaal in Merzouga (het dorpje voor de woestijn) werden de andere Nederlanders de bus uitgelaten. Zij bleken naar een ander kamp te moeten dan wij. De rest van de groep werd samen met ons naar een andere plek gereden. Onze koffers bleven in de bus en alleen het hoognodige ging mee op de kameel. De zon was net onder en de kamelen waren helaas al vertrokken. De buschauffeur had om vier uur al moeten zijn aangekomen, vertelde de gids. Het was inmiddels half zes. Niet netjes dus. We moesten op het dak van een Jeep klimmen om daarna het laatste stuk per kameel te kunnen voortzetten. Ik zat voorop en had niet gedacht dat de rit zo eng zou zijn. De Jeep worstelde zich door de zandduinen en ging af en toe stijl naar beneden. Bovenop het platte dak hield in me met al mijn spierkracht vast aan de dunne, stalen dakdragers. De hele groep leunde op mij wanneer we naar beneden reden en ik moest me met man en macht vasthouden om niet van de auto af te vallen. En dat zonder enige waarschuwing vooraf. This is Africa! Overigens was het uitzicht prachtig vanaf de Jeep. De wolken waren fel verlicht door de net ondergegane zon en de zandduinen waren prachtig van kleur.
Eenmaal bij de kamelen aangekomen, werden we één voor één erop geholpen. De kameel stond op en dan moet je je even goed vasthouden. Vervolgens maakte we een prachtige tocht door de schemering. Ik genoot van de stilte om me heen. We kwamen aan bij het nomadenkamp. Geen elektriciteit en geen wc. De Sahara was onze wc werd gezegd. Gelukkig had ik een pakje vochtige doekjes bij me en wat zakdoekjes. Halleluja! We kregen een eigen tent toegewezen en werden daarna uitgenodigd om te komen eten in een grote tent op het kamp. Bij kaarslicht kregen we een echte Marokkaanse maaltijd opgediend. Het smaakte goed. Na het eten werd er muziek gemaakt door de Nomaden en dansten we met zijn allen buiten in het zand. Wat helemaal gaaf was, was dat het precies die avond volle maan was. En het was zelfs supermaan! De hele nacht konden we dus wat zien en dat was wel fijn aangezien er dus geen verlichting was. We kletsten tot laat in de avond met de gidsen en mensen van over de hele wereld. Na deze gezellige avond doken we de tent in. In deze tent was er geen enkele vorm van luxe. De matras stelde niets voor en was echt zo hard als een plank. In het midden voelde je de spijlen van het onderstel van het bed. We sliepen op een deken en drie dekens over ons heen. Zonder lakens en ik dacht er maar niet bij na dat deze vodden waarschijnlijk nog nooit een wasmachine hadden gezien. Het was steen- en steenkoud in de tent dus veel geslapen hebben we niet. Maarrrr je moet wat voor deze toffe ervaring over hebben. Onze wekker ging en we kleden ons snel aan. Kort daarna stapten we weer op de kamelen. Een tocht van anderhalf uur op deze mooie dieren terwijl de zon opkwam boven de zandduinen. Prachtig! Zonder douche of enige vorm van opfrissing reden we de 13 uur durende busrit terug naar Marrakesh. De groep had elkaar inmiddels leren kennen en we hadden enorm veel lol. Ook om Max, die in de haarspeldbochten achtereenvolgens een volle fles water in zijn schoot, een lege fles op zijn hoofd en ook nog een bus Pringles op zijn kruin kreeg. We wisselden e-mailadressen uit voor de foto’s en namen afscheid alvorens we op het Djemaa el Fna-plein werden afgezet. We hadden dit nooit willen missen. Een mega aanrader voor iedereen die een tripje naar Marrakesh op de planning heeft staan.
[Google_Maps_WD id=3 map=2]
[…] Lees verder over de tweede dag van de excursie: Leven als een nomade in de Sahara […]