Jordanië dag 4: Vastgelopen

Na een douche volgens de Wim Hof- methode en een lekker ontbijtje stond de Wadi Ghuwair trail op het programma. Deze trail loopt door een kloof en is alleen te lopen met droog weer. Wanneer het regent loopt de kloof snel vol met water en is het te gevaarlijk vanwege kans op een stortvloed. In de winter is de waterstand sowieso te hoog maar november is een twijfelgeval. Omdat we gisteren (tijdens een heerlijk diner in ons kamp) spraken met Nederlanders die hem die dag nog voor een deel hadden gelopen, gingen we vanmorgen een kijkje nemen. We reden de steile bergweg naar beneden en toen we het eind naderde hield het asfalt op.

We reden een stukje over het zand maar na 20 meter begon het asfalt weer en even later kwamen aan bij de parkeerplaats. Het was bewolkt, maar eenmaal geparkeerd begon het wat te miezeren. We wachtten even in de auto om te kijken of het beter zou worden. De zon brak door en we namen een kijkje aan het begin van de wadi. Eenmaal daar regende het wat harder. We doken de auto weer in en zagen een ander koppel terug naar boven rijden. Wij keken het nog iets aan omdat de zon wel scheen maar kozen er niet veel later ook voor om weg te gaan.

Terwijl we naar boven reden zagen we de man van die andere auto lopen. Ze bleken niet omhoog te komen op het stukje onverharde weg. Het stel dat Duits bleek te zijn, durfde het niet meer te proberen. Aangezien onze auto over iets meer kracht leek te beschikken, probeerden wij het wel. We kwamen iets verder dan zij maak ook wij gleden weg. Inmiddels regende het ook aardig door en besloten we te wachten tot het droger zou worden. De lucht bleef echter onheilspellend en het Duitse stel besloot te gaan lopen om hulp te halen in het bovengelegen dorp. In eerste instantie liepen wij ook mee maar wij hadden geen regenkleding en mijn camera zat in Max zijn rugzak die aardig doorweekt raakte. Dus wij liepen terug.

Op de weg terug raakten onze wandelschoenen helemaal beplakt met kleiachtige modder en beseften we dat het echt nog wel eens lang zou kunnen duren…

Het Duitse stel kwam al snel terug met een stel Jordaniërs die in een boerderijtje verderop woonden. Bij de aanblik van de weg zei hij dat zijn pick-up truck het ook niet zou redden om ons omhoog te trekken. Dat schoot dus niet op. Toch zeiden ze dat we ons geen zorgen hoefde te maken. Als we niet naar boven kwamen, zou hij ons wel naar ons kamp brengen. Ondertussen probeerden we met zn allen steentjes en takjes op de weg te leggen en de banden schoner te krijgen door op het asfalt beneden heen en weer te rijden. Na nog 3 keer proberen met duwen en aanwijzingen, gaven we het op.

Een van de mannen zei dat het erop leek dat het weer beter zou worden en als we een paar uurtjes zouden wachten. Ook was de politie gewaarschuwd en misschien konden zij helpen. De mannen vroegen of we mineraalwater hadden en maakten een kampvuurtje in de berm. Toen kwam er een theepot tevoorschijn uit een tasje en wat glaasjes en maakten ze heerlijke thee voor ons. De zon scheen en we kletsten wat. Een uurtje later hoorde we een sirene en kwamen er 3 agenten aan. Ze wilden onze paspoorten fotograferen en vroegen waar we vandaan kwamen etc. Ook zij konden ons niet verslepen maar eventueel wel een sleepwagen laten komen. Dit zou  ongeveer 500 dinar kosten. (700 euro).

Alles beter dan blijven staan maar we zouden het nog 1 keer proberen nu de klei wat was opgedroogd. Ondertussen kwamen er nog 12 politiemannen naar beneden gelopen. Die wilden ook ons paspoort zien. Ik voelde me erg ongemakkelijk ook vanwege het feit dat een ongesluierde blonde vrouw in hardloopbroek nou eenmaal geen dagelijkse kost voor ze is. Nadat onze paspoorten ongeveer door 4 agenten gefotografeerd waren en zo ook die van de Duitsers besloten we het nog een keer te proberen. Ik liep vast een eind omhoog om te duwen samen met een politieagent. Max nam een goede aanloop met de auto en begon de klim. We duwde op het moeilijkste stuk iets mee en wonder boven wonder kwam hij boven. Ik liep samen met een van de behulpzame Jordaniërs achter de auto aan. Hij vertelde me dat we de politie vooral heel goed moesten bedanken en dat het dan waarschijnlijk wel goed zat met de afwikkeling.

De Duitsers kwamen ook boven en we bedankten alle mensen heel hartelijk. De politie wilde met ons op de foto en wij maakten ook van de gelegenheid gebruik om een foto voor dit blog te maken. Een van de mannen had een carwash en vroeg of we het adres wilden hebben. Dit namen natuurlijk graag aan want we konden de auto natuurlijk nooit meer zelf schoon krijgen. We mochten onze reis voortzetten. En besloten direct door te rijden naar de carwash. Voor 3 dinar en een fooitje werd de auto spik en span gespoten. Ook de onderkant werd volledig schoongemaakt.

Dit keer dus geen mooie idyllische reisplaatjes maar wel een spannend avontuur. Terug bij het kamp waar we overnachten, werden we nog wel getrakteerd op een mooie zonsondergang.