Op de bucketlist van heel veel reizigers is het noorderlicht aanschouwen een hoogtepunt. Omdat Tromsø op een gunstige plek boven de poolcirkel ligt en er ook nog veel andere dingen te doen zijn, kozen wij deze plaats als bestemming voor onze noorderlichtjacht.
Om onze kansen het noorderlicht te zien te vergroten, boekten we een noorderlicht-toer bij Tromsø Safari. Zij hebben verschillende basisstations waar ze, afhankelijk van de weersverwachting, naar toe kunnen rijden. Ook is er op deze plekken nauwelijks lichtvervuiling zodat het noorderlicht beter waarneembaar is. We verzamelden bij het Radisson Blu Hotel en vertrokken vanuit daar met de bus naar het eiland Sommarøy dat Zomereiland betekend. De temperaturen waren alles behalve zomers dus we waren goed voorbereid met skibroeken en thermoskleding. De buschauffeur toonde ons een knap staaltje skills toen hij over de spekgladde wegen reed. In Nederland zou het verkeer al lang op z’n gat hebben gelegen. De humoristische gids genaamd Siri mochten we net als in de iPhone alles vragen. We leerden veel over Tromsø. Zo hebben de inwoners van de stad altijd een lampje voor elk raam hangen en zijn de gordijnen altijd open. Zo zorgen ze dat het in de donkere wintermaanden toch altijd gezellig is. Ook is het een teken van gastvrijheid. Je laat er mee zien dat je thuis bent en dat mensen welkom zijn. Siri vertelde: “If the curtains are closed, you know something wicked is going on”. Toen we aankwamen op het pikkedonkere eiland zagen we in de verte een flauw streepje noorderlicht. Toen ik mijn camera op mijn statief had geïnstalleerd, schoot ik snel een paar plaatjes. Helaas werden de omstandigheden steeds slechter. Langzaam vormde zich een wolkendek boven ons en werden de kansen om het noorderlicht te zien steeds kleiner. We gingen naar binnen om ons even lekker op de warmen aan de Noorse vissoep. Deze maaltijd hadden we bijgeboekt. Ook was er voor iedereen koffie, warme chocolademelk en een soort cake. Weer buiten knoopten we leuke gesprekken aan met de andere reizigers rond het kampvuur. Ondanks dat we het noorderlicht niet goed hebben kunnen zien, werd het wel een leuke ervaring. Het blijft een kwestie van geluk hebben.
En dat geluk hadden we een dag later wél. Nadat we een mooie wandeling over de brug maakten, zagen we boven ons een vage groene waas. Ik pakte mijn camera omdat deze met een lange sluitertijd net een beetje meer ziet dan je met je blote oog kan waarnemen. Ja hoor, er was wel degelijk activiteit. Snel liepen we terug naar het hotel om mijn statief te halen. Omdat we een eind van ons hotel af waren gelopen, moesten we behoorlijk haasten. Dit wilden we niet missen! Bij de receptioniste van het hotel nog snel even gevraagd of zij een hele donkere plek wist te vinden die op loopafstand lag. Ze wees ons via een kaart naar een hoger gelegen punt. Daar zou een groot meer zijn waar niet veel lichtvervuiling was. Het was nog een hele klus om naar boven te klimmen over de spekgladde stoepen. Ook al wordt er in heel de stad goed gestrooid met grind, het blijft glibberen. Naarmate we meer naar boven liepen, begon zich boven ons een waar schouwspel af te spelen. Enthousiast maakte ik snel wat plaatjes om daarna weer verder te klimmen naar het meer. Daar aangekomen was het inderdaad prachtig. Groene stroken licht bewogen zich dansend boven ons hoofd. Foto’s maken van het noorderlicht is nog knap lastig. Bij het minste of geringste is je foto bewogen omdat je met lange sluitertijden werkt. Maar we hebben het licht gezien en weliswaar wat bewogen, vastgelegd en daarmee kunnen we het hokje op onze bucketlist aanvinken.
Lees ook:
